ผมมีสำนึกอยู่อย่างหนึ่ง ที่พยายามจะยึดถือให้ได้ตลอด
และวันนี้ก็ยังยึดถือได้มาได้ตลอดรอดฝั่งอยู่
นั่นก็คือ “สำนึกแห่งมืออาชีพ” ครับ

สำนึกแห่งมืออาชีพคืออะไร ผมเองก็นิยามไม่ถนัดนัก
แต่ก็คิดเอาเองง่ายๆว่า มันหมายถึงการที่
เมื่อราได้รับมอบหมายให้ทำอะไร หรือได้รับผิดชอบให้ทำอะไร
ต้องตั้งใจทำเต็มที่เสมอ แม้จะถนัดหรือไม่ถนัด
ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบก็ตาม

เปรียบง่ายๆก็เหมือนนักฟุตบอลครับ
นักฟุตบอลแต่ละคน ผมว่าจะมีอะไรเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง
นั่นคือมีตำแหน่งที่ถนัด ที่เราชอบเล่น
และตำแหน่งที่เราเล่นได้หรือเล่นได้ดี
ซึ่งทั้งสองตำแหน่งนี้ ถ้าโชคดีก็เป็นตำแหน่งเดียวกัน
และหลายทีมันก็ไม่ใช่
แต่เมื่อได้รับมอบหมายให้ลงสนาม ลงไปเล่นแล้ว
นักฟุตบอลที่ยิ่งใหญ่ ต่างลงเล่นเต็มที่ในตำแหน่งที่ได้รับมอบหมายเสมอ

ผมมีนักฟุตบอลที่ชอบคนนึงก็คือ Michael Essain ของทีมเชลซี
เอสเซียงเป็นกองกลางฝีเท้าที่เรียกว่าเข้าขั้นระดับโลกได้หรือไม่ก็ใกล้ระดับโลก
แต่ด้วยความเป็นคนฉลาด ทำให้เอสเซียงเล่นได้หลายตำแหน่งมาก
และเล่นได้ดีด้วย

เล่นกลางรับก็ดีโคตร เล่นแบ็คขวาก็เยี่ยม
วันไหนกองหลังขาด พี่แกก็เล่นเป็นเซ็นเตอร์แบ็คได้ไม่ขัดเขิน

มีอยู่ช่วงนึงในปีก่อนปีสุดท้ายในการคุมทีมเชลซีของมูริณโญ่
ทีมต้องเจอมรสุมรุมเร้ากับการลาป่วยยาวของแผงหลังของทีม
สิ่งที่เฮียมูแก้ปัญหาคือการต้องถอยเอสเซียงลงไปเล่นเซ็นเตอร์

และทั้งๆที่ไม่ถนัด แต่เอสเซียงก็ไม่เคยบ่น
ก้มหน้าก้มตาเล่นเต็มที่เสมอ
เล่นโดยไม่เคยบ่นโวยวายว่า “กูไม่ใช่เซ็นเตอร์ จับกูมาเล่นทำไม”
เอสเซียงไม่เคยบ่นว่าไม่มีความสุขที่ไม่ได้เล่นตำแหน่งที่ถนัด
ไม่เคยโวยวายว่าถูกใช้งานอย่างเสียของ

“ผมไม่สนใจว่าจะต้องลงเล่นตำแหน่งไหน ขอแค่ผมช่วยทีมได้
ถ้าผมได้เล่นตำแหน่งที่ถนัดมันก็ดี แต่ถ้าโค็ชสั่งให้ผมลงไปช่วยในตำแหน่งอื่น
ผมก็ยินดีเสมอ และพร้อมจะเล่นเต็มที่”

นักเตะอย่างเอสเซียง โค็ชคนไหนในโลกก็อยากมีอยู่ในทีม

เมื่อเทียบกับนักเตะอีกคน

คนนี้ชื่อ William Gallas กัลลาส์เป็นกองหลังที่เรียกได้ว่าเข้าขั้นระดับโลกเหมือนกัน
ข้อเสียของกัลลาส์คือ ในตำแหน่งแผงหลัง กัลลาส์สามารถเล่นได้ระดับเทพทุกตำแหน่ง
ไม่ว่าจะเป็นแบ็คขวาซ้าย พี่แกก็เล่นได้ระดับโลก รับก็แน่น เติมเกมส์รุกก็สุดเทพ
แต่ตำแหน่งที่แกชอบเล่นที่สุดคือเซ็นเตอร์ และก็เล่นได้ระดับโลกด้วย

ด้วยความที่เชลซีมีปัญหาทางเกมรับทางฝั่งซ้ายตลอด
สิ่งที่มูริณโญ่แก้ปัญหาคือ จับกัลลาส์ไปเล่นฝั่งซ้าย
แน่นอนว่ากัลลาส์เล่นได้เทพมาก จนใครๆก็ชม แฟนๆก็มีความสุข
แต่กัลลาส์ไม่สุขด้วย กัลลาส์บอกว่า

“มันจะมีประโยชน์อะไรที่คุณจะเล่นดีทุกตำแหน่งที่คุณโดนจับไปเล่น
เพราะสุดท้ายก็ไม่มีใครจำได้ว่าคุณเป็นเต้ยในตำแหน่งอะไร
ผมอยากให้ผู้คนจำผมได้ว่าเป็นเซ็นเตอร์ที่สุดยอด ไม่ใช่กองหลัวสารพัดประโยชน์”

เมื่อสัญญาใกล้หมด กัลลาส์ประกาศชัดเจนเลยว่าไม่ขออยู่ต่อ
เพราะไม่อยากเล่นอย่างอื่นนอกจากเซ็นเตอร์ และทีมก็ไม่สามารถ
รับรองได้ว่า ต่อไปจะให้พี่แกเล่นตำแหน่งที่แกอยากเล่นอย่างเดียว

เมื่อแกไม่อยากเล่น แกก็อยากย้าย
ในปีสุดท้ายของกัลลาส์ เค้าขอย้ายทีมเพื่อไปเล่นตำแหน่งที่ต้องการ
เมื่อทีมไม่ยอมขาย เพราะอยากเก็บแกไว้
แกก็บอกว่า ถ้าไม่ขายแก แกก็จะไม่ลงสนาม
แล้วถ้าบังคับให้ลงสนาม แกจะยิงประตูตัวเอง
เอาสิ

ทั้งสองคนคือสิ่งที่แตกต่างของความเป็นมืออาชีพ
ผมเจอคนไทยเยอะมากที่เป็นแบบนี้

งานยังไม่เสร็จ ขอลาพักร้อน
ทำงานไม่ทัน ให้เข้ามาทำเสาร์อาทิตย์ บอกต้องไปเที่ยวกับแฟน
ทำงานมา 2-3 ปี ยังมีความรู้เท่าเมื่อวันเรียนจบ
มีเวลาว่างนั่งอ่านพันทิพย์แทนการหาความรู้เพิ่มเติม
ทำงานมีปัญหา พอเค้าปลดออกให้คนอื่นมาทำแทนกลับดีใจ แทนที่จะขายหน้า

ผมว่าถ้าสังคมไทยมีคนแบบเอสเซียงเยอะ
บ้านเราคงเจริญกว่านี้เยอะพอสมควร
เสียดายว่ามีแต่พวกที่ไม่ยอมจะทำก่อนค่อยเรียกร้อง
คนที่ยอมทำได้เท่ากัลลาส์บ้านเรายังมีไม่ถึงครึ่งเลย

มีแต่พวกขอก็ไม่ทำ เอาแต่โวยวายเรียกร้องอย่างเดียว