วันนี้นั่งอ่าน blog จุดเลี้ยว ของแอน และ การแข่งขันของสเปิร์ม ของบองเต่า
ก็ได้อารมณ์รู้สึกพรั่งพรูอีกแล้ว คือมันรู้สึกร่วมและเห็นด้วยหลายอย่าง

ผมเป็นคนที่เรียกว่าเป็นมนุษย์เงินเดือนมาตั้งแต่เรียนจบ แต่ถามว่าอยากเป็นไหม
บอกได้เลยว่าถ้าเลือกได้ก็อยากไม่ได้อยากเป็น อยากเป็นแบบหลายๆคน
ที่ขับเคลื่อนชีวิตตามอุดมการณ์ อยากทำนั่นทำนี่ อยากท้าทายโลกกับเค้าเหมือนกัน
แต่ชีวิตคนเราแต่ละคน ก็มีข้อจำกัดไม่เหมือนกันครับ และด้วยความเข้าใจข้อจำกัดนี้
ผมเลยไม่เคยน้อยเนื้อต่ำใจที่เป็นมนุษย์เงินเดือนและไม่เคยคิดว่าคนเป็น Freelance
หรือทำอาชีพอิสระจากเวลาเข้า-ออกงาน เป็นอาชีพที่ดีกว่าสักครั้ง
ไอ้อิจฉาก็ส่วนอิจฉา แต่ก็ไม่ได้ตาร้อนสักเท่าไร

ด้วยความว่าทำงานมานานระดับหนึ่ง เลยสามารถมองโลกในแง่จริงได้ว่า
ไม่ว่าทำอะไร มันก็มีทั้งข้อดีและข้อไม่ดี ถ้าเมื่อไหร่เราเปลี่ยนความคิดจากที่ว่ามันเป็นข้อไม่ดี
ให้กลายเป็นแค่ข้อจำกัด ชีวิตก็จะเริ่มง่ายขึ้นโข

ผมคิดเสนอว่า จริงๆแล้วชีวิตน่ะมันเป็นเรื่องง่ายๆ ดังนั้นอย่าไปคิดหาทำอะไรให้มันยาก
แต่ด้วยความที่ชีวิตเรามันยาวและเกี่ยวพันกับคนรอบข้างเยอะ ถึงชีวิตมันจะง่ายอย่างที่บอก
แต่พอมันเยอะเรื่อง มันก็เริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ ยังกะเส้นชนมจีน ยิ่งแก่ยิ่งซับซ้อน
ถ้าเราย้อนกลับไปตอนเราเด็กๆ ชีวิตมันง้ายยย ง่ายยย เนาะ
แค่เล่นไปวันๆกับไปโรงเรียนก็พอ สุดจะง่าย แต่พอโตมาหน่อยก็เริ่มยากแล้ว
เพราะต้องมายุ่งกับเรื่องสอบเข้าเรียนที่นั่นที่นี่ พอโตมาหน่อยก็ต้องเรื่องสอบเข้ามหาลัย

ยิ่งพอโตมาทำงานก็ยิ่งยุ่งวุ่นวายไปใหญ่
เรื่องง่ายๆหลายเรื่อง มันก็พาชีวิตเก๊กซิมได้เหมือนกันนะ