แถวม.เกษตร ที่ผมอยู่ สมัยก่อนจะร้านการ์ตูนอยู่ร้านนึงซึ่งเด็กแถวนั้นเรียกร้านเฮียเป้
ร้านเฮียแกก็ขายการ์ตูน หนังสือนานาจิปาถะทั่วๆไปครับ ซึ่งผมก็จะแวะที่ร้านทุกครั้งก่อนเดินเข้าที่พัก เนื่องจากเป็นทางผ่านเข้าร้าน
และด้วยเป็นคนที่ชอบซื้อหนังสืออ่านอยู่แล้ว ก็จะซื้อหนังสือติดมือเข้ามาบ่อย อย่างน้อยก็อาทิตย์ละเล่ม

อยู่มาวันหนึ่ง วันนั้นผมเดินไปดูหนังสือแล้วจำได้เลยว่าจะซื้อ GM มาอ่าน แต่ไม่มีเงินในกระเป๋า ก็เลยเดินไปกดเงินมา ซึ่งดันไปกดแบงค์ห้าร้อยออกมา ซึ่งโดยปกติผมจะกดเงินเอาแต่แบงค์ร้อย ถ้าไม่กด 400 บาท ก็จะกดมา 900 บาท

คือยังไงก็ขอให้มีแบงค์ร้อยมาด้วย เพราะแบงค์ห้าร้อยมันใช้ยาก

“แต่ไม่เป็นไร ห้าร้อยก็ห้าร้อย ร้านน่าจะมีทอนอยู่แล้ว” ตอนนั้นคิดในใจแบบนั้นจริงๆ

จากนั้นก็เดินกลับมาซื้อ GM ที่ร้านเฮียเป้ ซึ่งวันนี้เฮียแกๆไม่ได้เฝ้าร้านตามปกติ ให้ลุงกับป้า 2 คนนั่งเฝ้าร้านให้ ซึ่งผมไม่รู้หรอกว่าลุงป้าสองคนนี้เป็นอะไรกับเฮียเป้ แต่ผมน่ะไม่ชอบลุงป้าสองคนนี้มากๆ เพราะเป็นคนที่เขี้ยวโคตรๆ (ประวัติความเขี้ยวของแก ไว้เล่าทีหลัง)

พอรับหนังสือ+จ่ายเงินแล้ว ผมก็มาซื้อข้าวร้านตรงข้ามกัน แล้วก็อ่านหนังสือ GM รอ
อ่านๆหนังสือไป จนพอจะได้ข้าวแล้วก็เลยล้วงกระเป๋าจะเอาเงินมาจ่าย

ชิบหาย… ไม่มีเงิน ซึ่งผมจำไม่ได้เลยว่าเงินไปไหนหว่า เลยคิดว่าสงสัยลืมเอาตังค์ทอนจากลุงป้าที่ร้านเฮียเป้

บทสนทนา เป็นราวๆนี้

ผม: ลุงครับ เมื่อกี้ที่ซื้อหนังสือไป 90 บาท ทอนตังค์ผมยังครับ พอดีผมหาเงินไม่เจอ ที่เอาแบงค์ห้าร้อยมาซื้อเมื่อกี้น่ะครับ
อีลุง: ไม่มี… ไม่มีคนเอาแบงค์ห้าร้อยมาซื้อของนะ หนุ่มทำเงินหายที่ไหนหรือปล่าว
ผม: จะไม่มีคนเอาเงินแบงค์ห้าร้อยมาซื้อของได้ไงครับ ก็ผมเพิ่งกดเงินมาเมื่อกี้ แล้วก็มาซื้อหนังสือกับลุง
อีป้า: หนุ่มไปทำหล่นหายที่ไหนหรือปล่าว ไม่มีคนเอาแบงค์ห้าร้อยมาซื้อของนะ
อีลุง: (เสริมมาทันที) ถ้ามีแบงค์ห้าร้อยต้องมีในกระปุกของลุงนะ เพราะลุงแยกแบงค์ห้าร้อยมาอีกกระปุกนึง หนุ่มน่ะเอาแบงค์ร้อยมาซื้อ เนี่ยมีแต่แบงค์ร้อย

ผมปรี๊ดในใจทันที คิดว่าแม่ง… ไม่มีคนเอาเงินแบงค์ห้าร้อยมาซื้อ แล้วเงินกูล่ะ… อยู่หนายยยยยย
แล้วหนังสือ GM ราคา 90 บาทเนี่ย เมิงให้กรูมาฟรีๆเหรอไงวะ…

คิด แค้น คิด แค้น คิด แค้น… ระหว่างนั้นก็เดินไปกดเงินมาใหม่ครับ (ไม่ลืมกดมาแค่ 400 บาท)

ตอนเดินกลับมาเลยคิดแช่งในใจว่า

ไม่ว่าเมิงสองคนไปทำอะไร กูขอให้เมิงไม่เจริญ ทำอะไรก็เจ๊ง chip หายวายป่วงให้หมด

ม่างงงงง เอ๊ยยยยยย ห้าร้อยบาทกินข้าวได้ 3-4 วันนะ ทำไมต้องโกงกันด้วย

คิด แค้น คิด แค้น คิด แค้น… อยู่หลายวัน

จากนั้นเป็นต้นมา ผมไม่ซื้อของร้านนั้นอีกเลย จะซื้อหนังสือพิมพ์ ผมก็เดินไปซื้อร้านที่อยู่ฝั่งตรงข้าม มันจะเดินไกลแค่ไหนผมก็ไม่ขอซื้อร้านนั้น

อนิจจา จากนั้นไม่นาน ร้านเฮียเป้ ก็เลิกกิจการขายการ์ตูน สักหน่อยก็เปลี่ยนมาเปิดเป็นร้านขายยำ สารพัดยำ โดยไปชวนคุณน้าที่ขายยำสุดอร่อยแถวนั้นมาหุ้นด้วย

เหมือนแรงแช่งผมจะเป็นจริง เพราะเปิดได้ 3-4 เดือน ร้านนั้นก็เจ๊ง ทั้งๆที่ป้าร้านยำนั้น แต่ก่อนแกขายดีมากกกกกกกกก

ผมมาคิดดูแล้วอาจจะมีหลายคนที่เจอแบบผม พอโดนกันหลายๆคนเข้า เลยไม่มีคนมาอุดหนุน
เพราะคนเราถ้าทำการค้าขายแล้วไม่ซื่อสัตย์ จ้องจะโกงลูกค้าแบบนี้ ทำมาค้าขายอะไรมันก็ไม่เจริญหรอกครับ ผมเชื่อยังงั้น

“ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน”

บ้านผมสอนกันมาแบบนั้นตลอด

แต่….

โปรดระวัง… แรงแช่งผมมันแรง ฮ่าๆๆๆ