เมื่อวานนั่งกินข้าวที่ร้าน Nooddi สีลมกับคุณแฟน

หลังจากพลิกเมนูไปร้อยแปดสิบรอบ ผมก็สั่งยำเส้นแซ่บ ส่วนแฟนสั่งราดหน้าเกี๊ยว
พอสั่งเสร็จก็มองดูโต๊ะรอบข้าง

ร้าน Nooddi ที่สีลมจะมีชาวต่างชาติมาทานเยอะมาก เอาว่านั่งเต็มร้านมีแต่นักท่องเที่ยว (ที่เดาว่ามาเทียวพัฒพงษ์) มีเจ๊คนนึงข้างๆผม ดูแล้วเป็นชาวจีนสิงคโปร์ไม่ก็จีนมาเลย์ นั่งทานข้าวคนเดียว ในร้าน Nooddi ที่เปิดแอร์หนาวชิบหาย (นัยว่าอยากบอกฝรั่งว่าตอนนี้เป็นหน้าหนาวนะ)

เจ๊นั่งคนเดียวเล่นมือถือไปในระหว่างรออาหาร สักพักอาหารเจ๊ก็มาเสิร์ฟซึ่ง มันเป็นข้าวผัดปูครับ

เห็นแล้วมันเศร้านะครับ คุณมาต่างบ้านต่างเมือง มานั่งร้านอาหารแล้วเอาปลอดภัย สั่งข้าวผัดปู

ผมเห็นแล้วได้แต่… เสียดายโอกาส

ตอนผมไปมาเลย์ หรือสิงคโปร์ เวลาเดินเข้าร้านอาหาร สิ่งแรกที่ผมทำคือดูเมนู และสั่งอาหารชื่อแปลกๆ
ยิ่งเป็นชื่อท้องถิ่นยิ่งดี เพราะคิดเอาในใจว่า ถ้ามันมาอยู่ในร้านอาหารได้ มันคงต้องเป็นอาหารฮิตประจำชาติ และมันทำให้ผมได้ประสบการณ์หลากหลาย

จำได้ว่า ไปนั่งร้านบะหมี่ที่มาเลย์ แล้วสั่งเครื่องดื่มชื่อ Michael Jackson  ซึ่งก็คือน้ำเต้าหู้ใส่เฉาก๊วย (โคตรชอบ)

ไปจิ้มมั่วๆร้านกระหรีพั๊ฟ ปรากฏว่าได้ไส้ทูน่ามา โคตรอร่อย (เมืองไทยน่าจะทำขายมั่ง มาทำไส้สับปะรดทำไม โคตรไม่อร่อย)

เวลาเห็นคนมีโอกาส แล้วไม่สุดๆกับมันทีไร ผมได้แต่เสียดายแทนครับ