วันนี้น่าจะเป็นวันสุดท้ายของปีที่จะได้เขียน Blog ครับ
เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด น่าจะมีกิจกรรมทำทั้งวัน จนอาจจะไม่มีเวลามานั่งเขียนอะไรเล่น
เลยอยากจะมาบันทึกไว้ว่า นี่เป็นปีที่สามแล้วที่มานั่งเขียน blog ไปเรื่อยๆ เรื่อยเปื่อย
ปีนี้อาจจะเขียนน้อยกว่าปีที่ผ่านๆมา เนื่องจากสถานการณ์บ้านเมืองไม่ได้สบอารมณ์นัก
แถมก็เหนื่อยหน่ายกับสังคมตามน้ำ เฮโลตามกัน ไม่สนใจหาข้อเท็จจริง
เอาว่ากรณีล่าแม่มดล่าสุดนี่ก็เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัด

แต่ถึงจะยังไง ก็ยังดีใจที่ได้เขียน blog และผมก็พยายามชวนคนรู้จักหลายคนให้มาเขียน blog กัน
เขียนไปทำไม เขียนแล้วได้อะไร ผมก็ไม่รู้หรอก
เพราะเขียน blog เพราะอยากเก็บความคิด ณ ช่วงเวลานั้นไว้ที่ไหนสักที่
ที่มันจะอยู่ไปนานๆ
อยากเขียนเพราะคิดว่า บางอย่างมันอาจจะเป็นประโยชน์กับใครบ้าง
ประโยชน์มาก ประโยชน์น้อยนั่นก็เป็นอีกเรื่อง
แต่ไม่เขียนเลย มันก็คงไม่ได้ประโยชน์

เปรียบเสมือนฟุตบอล ถ้าไม่ทำเกมส์รุก บุกไปแล้วไม่ง้างเท้ายิง
โอกาสได้ประตูมันจะมาจากไหน ยิงไปแล้วก็ไม่มีอะไรการันตีหรอกว่ามันจะเข้าประตู
แต่ที่แน่นอนคือ ถ้าไม่ยิง ก็ไม่มีทางได้ประตูแน่นอน ฉันใดก็ฉันนั้น

When you write, you share
When you share, you help
When you help, you make the world better
When the world becomes better, living becomes easier
Living easily means more happy people
Happy people are inspired people
When people are inspired, they share
And what they want to share, they write

จาก 4 Reasons Why Developers Should Learn To Write 


หวังว่าปีหน้าฟ้าใหม่ คนไทยจะเจอแต่เรื่องดีๆ มีสติมากๆครับ