ไม่ได้เขียน blog มาเสียนานเกือบเดือน
แต่แม้จะไม่ได้เขียน blog แต่อารมณ์ผมเหมือนเขียน blog อยู่เรื่อยๆ
เนื่องจากอานิสสงน์ของการเขียนเรื่อง Amway ทำให้มีคนเข้ามาตอบเรื่อยๆ

และที่คนที่เข้ามาตอบเรื่อยๆ มันก็ทำให้เกิดตะกอนหมองใจผมไปเรื่อยๆ
เลยหมดอารมณ์อยากเขียนเรื่องอะไรครับ ที่ร้ายกว่านั้นคือ สัก 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา
มีเพื่อนมาทักใน MSN ถามเรื่องบ้านผมว่าน้ำท่วมไหม ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันนานพอสมควร
ก่อนปิดท้ายด้วยการที่เพื่อนชวนว่า วันอาทิตย์อยากให้ช่วยอะไรหน่อย

เผอิญวันอาทิตย์นั้นผมมีนัดไปซื้อของ แต่ก็ไม่อยากปฏิเสธเพื่อน ก็เลยบอกว่า ได้ๆ
ก็กะว่าจะหาทางสับหลีกเอา ก็น่าจะพอจัดสรรเวลาไปกับเพื่อนได้

แต่แล้ว… วันต่อมาเพื่อนก็มาทักใน MSN อีก บอกว่าที่ชวนเมื่อวานนั้น
ไม่ได้จะให้มาชวนอะไร แต่จะพาไปฟัง AimStar

หัวใจผมหล่นฮวบทันที … เพื่อนกันไม่น่าทำกันแบบนี้เลย

ระหว่าง อึ้งปนช็อค เพราะไม่คิดว่าเพื่อนที่สนิทกันจะทำกันแบบนี้
ความคิดอื่นก็วิ่งเข้ามาในหัวว่า

แล้ว… ที่เพื่อนเค้าถามตรูว่า บ้านน้ำท่วมไหม เค้าถามเพราะห่วงบ้านกูหรือแค่หาเรื่องคุย
แล้ว… ที่เพื่อนถามว่า ที่บ้านฝนตกไหม เพื่อนมันห่วงบ้านกูหรือแค่อยากเข้าเรื่องที่จะชวนไปขายตรง
แล้ว… ถ้าต่อไปเพื่อนมันถามว่า ตอนนี้เราเป็นยังไง?? ตกลงเพื่อนมันห่วงเรา หรือยากชวนไปขายตรง

ระหว่างนั้น เพื่อนผมก็ถามว่าตกลงจะไปไหม

ผมตอบเพื่อนไปสั้นๆง่ายๆว่า

ชีวิตผม เลือกที่จะ “ให้” มากกว่า “เอา”
ชีวิตทุกวันนี้ก็ไม่ได้ลำบาก ถ้าอยากทำอะไรก็เป็นไปในการคืนอะไรให้สังคม
และที่เหนือกว่านั้นคือ

ครับ… ผมเชื่อจริงๆครับว่า คนที่มาทำพวกนี้

“ไม่โง่ก็โลภ”

ซึ่งผมอยากบอกเพื่อนว่า

ขออภัย ที่กูไม่โลภพอ