อย่างที่เล่าไปตอนที่แล้วว่าหมู่บ้านผมกำลังมีดราม่าครับ
ทำให้ผมต้องลงไปคลุกคลีทำงานด้วยมวลชนเต็มตัวเป็นครั้งแรก
แม้จะเป็นงานมวลชนง่าย และสร้างจุดร่วมได้ง่ายมาก
แต่ก็มีอะไรน่าเบื่อบ้างเหมือนกันครับ

คนไทยเรานี่ก็แปลกนะครับ เราจะเดือดร้อนมากถ้าเรื่องเหล่านั้นมันกระทบเราโดยตรง
แต่ถ้าผลกระทบมันไกลออกไป ความรู้สึกมีส่วนร่วมมันจะลดน้อยลงไปทุกที
ความร่วมมือก็จะน้อยลง แต่อันนี้มันก็เรื่องปกติ เป็นธรรมชาติของคนอีกนั่นแหละ

จริงๆเรื่องนี้ผมเองก็ไม่ได้ผลกระทบโดยตรงนัก
แต่เห็นแล้วว่า “โดยอ้อม” มันมาถึงผมแน่ๆ เลยออกมาสู้ด้วย

แต่มีคนประเภทนึงที่มันน่าเบื่อนะครับ
ประมาณว่า ไม่ได้ออกแรงอะไรหรอก
แต่พอเค้าขอความร่วมมืออะไรก็บ่นมั่งล่ะ
โวยวายมั่งล่ะ

อย่างวันนี้ที่หมู่บ้านผมเค้านัดประชุมกัน โดยคนในหมู่บ้าน
เอาเวลาหลังเลิกงานมานั่งประชุม ร่างจดหมายกันตั้งถึงสี่ทุ่มทุกวัน
ยังไม่วายมีคนบางคนบ่นว่า

ทำไมกข้าพเจ้าไม่ได้รับจดหมาย ไม่พอใจอ่ะ เลือกปฏิบัติเหรอ (ไม่ได้คิดถึงคนเดินแจกว่าเค้าอาจจะใส่แล้วมันหล่น)
ทำไมไม่นัดประชุมเวลาข้าพเจ้าสะดวก ข้าพเจ้าจะได้มาร่วมได้ นัดแบบนี้ไม่ว่างอ่ะ
หรือไม่ได้ทำอะไรหรอก แต่เค้าทำอะไรเสร็จแล้วก็มาหล่นความเห็นว่า “คงไม่ได้ผลว่ะ”

คือคนประเภทนี้มันน่าเบื่อนะครับ ผมคิดว่าคนเราอ่ะ
ถ้าไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้คิดจะมาออกแรงช่วยอะไร
ขอเหอะ นั่งเฉยๆแล้วไม่พูดอะไรได้ไหม

แต่บางคนก็พยายามคิดเอาตัวเองมาเป็นศูนย์กลางของจักรวาล
ไม่อยากออกแรงแต่อยากให้คนเห็นความสำคัญ

คนแบบนี้ก็มีนะครับ แถมมันมีเยอะด้วย