เมื่อสัปดาห์กว่าๆที่ผ่านมา มีข่าวครึกโครมแบบเงียบๆ (มันเป็นไงวะ)
ในแวดวงคนอ่านการ์ตูนพอสมควร

นั่นคือ คนวาดการ์ตูน เจ้าเด็กหัวมัน ที่ชอบโชว์ช้างน้อยและเต้นระบำนู้ดครึ่งก้น
ที่ชื่อ ชินโนะซึเกะ หรือ “เครยอน ชินจัง” ที่บ้านเรารู้จักกันดี ได้เสียชีวิตลง
สาเหตุการตาย ไ่ม่ทราบแน่ชัด ทราบแค่ว่า อาจารย์แกไปปีนเขาแล้วหายตัวไป
พบตัวแกอีกที ก็ต้องต้องพูดถึงแกด้วย Past Tense ซะแล้ว

แต่สมัยที่บ้านเมืองเรากำลังชอบอกชอบใจเจ้าเด็กหัวมันระยะเริ่มแรกนั้น
ก็มีคนเอาการ์ตูนเก่าๆของอาจารย์แกออกมาพิมพ์ขายให้ชาวเราได้อ่าน
การ์ตูนเรื่องนั้น มีชื่อว่า “ไข่กวน”

ผมจำได้ว่าได้อ่านการ์ตูนจากเพื่อนซื้อมาตอนอยู่ม.6 ก็ราวๆสิบกว่าปีที่แล้ว
เป็นการ์ตูนฮาๆลามกจกเปรตได้ใจมาก

การ์ตูนไข่กวนเป็นการ์ตูนฮาๆ เน้นทะลึ่งตึงตังเป็นหลัก ทั้งทะลึ่งเล็กๆ
จนถึงทะลึ่งเต็มตีนเตี่ย แต่ใครได้อ่านเป็นชอบทุกราย
เอาว่ามุกหลายมุก สามารถบอกเล่าได้แต่ในหมู่ผู้ชาย ส่วนสาวๆต้องให้ไปอ่านเอง
แถมผมจำได้่ว่า สมัยนั้นเพื่อนสาวผมอ่านแล้วไม่เข้าใจ ได้แต่มาถามว่า

“หมาเนย” คืออะไร

ฮ่วย!!! จะให้บอกยังไงวะ

การ์ตูนไข่กวน จะพยายามเล่าเรื่องในแบบ 4 ช่องจบ
ตามขนบการ์ตูนแก๊กตลก ที่พยายามเล่าขมวดปมโดยเน้นมุกให้คนอ่านฮาเป็นหลัก
แนวๆเดียวกับขายหัวเราะบ้านเรา โดยพยามเน้นในการหยิบคนในอาชีพต่างๆมาหยอกเอิน
เช่น หนุ่มสาวออฟฟิศ ตำรวจ พ่อแม่ลูก พยาบาล เด็กมัธยม (โดยมี “ไตรภพ” เป็นตัวละครที่ผมชอบมาก)
แม้กระทั่งหมา ไอ้เบส ที่เราชอบมากๆ เพราะมันเป็นหมาจันไรได้ใจมาก ฮ่าๆๆ

แน่นอนว่าการจากไปของคนเขียน คงทำให้เราไม่มีโอกาสได้รู้ว่า
เจ้าหัวมัน โตไปจะเป็นยังไง ไม่มีทางรู้ว่า มิซาเอะจะได้ไปบ้าของเซลส์ที่ไหน
หรือฮิเมะ โตมาจะนรกแตกเหมือนพี่ชายไหม

แต่การจากไปของคนเขียนครั้งนี้ ทำให้ผมอยากอ่านไข่กวนอีกจริงๆว่ะ

เครดิตภาพทั้งหมดมาจากที่นี่ครับ