เคยดูละครเวทีแบบขาวดำ ฟิล์มนัวร์ไหมครับ

ผมไม่เคย !!!

ไอ้ที่ไม่เคย ก็มาเคยเอาปีนี้ล่ะครับ กับ ‘ถาปัตย์การละคร 52
เรื่อง “The Godfather Returns“

ปีนี้เป็นปีที่สองแล้วครับที่ผมมาดูละคร ‘ถาปัตย์
ซึ่งละครปีนี้ เน้นเรื่องเทคนิคการนำเสนอมากครับ
ทั้งการจัดแสดง เทคนิคการเล่าเรื่อง
เครื่องแต่งกาย แต่งหน้า อะไรๆอีกจิปาถะ
ทำให้มีส่วนที่ผมโคตรชอบอยู่มากมาย
เสียอย่างเดียวว่า ทีมงานดันลืมเรื่องความตลกไปซะนี่

หลังจากนั่งจ๊าดหง่าว ง่วงนอนไปเกือยครึ่งชม.
ผมถึงค่อยมาตั้งหลักได้ว่า “เออ… อย่าคิดว่ามันต้องตลกซิวะ”
ก็ปาไปซะครึ่งเรื่อง
แต่พอไม่คิดว่ามันต้องตลกได้ มันก็สนุกแล้วครับ

ละครปีนี้มีเรื่องที่ผมเอง โคตรชอบ อยู่หลายเรื่อง

อย่างแรกคือเรื่องเทคนิคการจัดแสงและแต่งหน้า ให้เรารู้สึกเหมือนดูละครขาวดำย้อนยุคได้อย่างเนียนโคตร
ต้องบอกว่าคนออกแบบ คนคิด คนทำ เจ๋งมากกกกกก

ไม่เชื่อ ดู!!!

อย่างที่สองคือการเล่าเรื่องแบบขนาน
คือละครจะพยายามเล่า 2 เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกันอยู่เกือบตลอดทั้งเรื่อง
ตั้งแต่ฉากความวุ่นวายในงานแต่งงานของมาเรีย
กับความวุ่นวายในห้องทำงานของ วีโต้ คาร์เลโอเน
ที่ตัดสลับไปสลับมา โดยทางทีมงานอาศัยการสร้างฉากให้เหมือนบ้านที่มี 2 ชั้น
โดยให้ห้องทำงานที่จุดเกิดเรื่องหลักอยู่ชั้นสอง
และห้องโถง หรือห้องรับแขกอยู่ชั้นล่าง

ดูไปแล้วคิดว่า ม่างงงง นี่มันละคนเวทีนะเฟ้ย ทำไมมึงเหนือยังงี้

ต้องขอบคุณเทคนิคการจัดไฟให้ชั้นสองและชั้นหนึ่งมืดและสว่างคนละเวลาได้
ทำให้ทีมงานสามารถเล่นเรื่องการเล่าเรื่องแบบขนานได้เต็มที่
จัดไฟได้ดีมาก เอาว่าขนาดผมนั่งอยู่ราวๆแถวที่ 5 ยังมองส่วนที่มืดไม่เห็นเลยว่าเค้าทำอะไรกันอยู่

สิ่งที่เจ๋งอีกอย่างคือตัวประกอบครับ ช่ายครับ…ตัวประกอบ
เรื่องนี้มีตัวประกอบเยอะมาก ทั้งคนในงานแต่งงาน คนในผับ
ที่โคตรเจ๋งคือ ตัวละครพวกนี้ต้องแสดงท่าทางคุยกันเกือบตลอดเรื่อง โดยไม่มีเสียง!!!
ซึ่งการแสดงของตัวประกอบแต่ละตัวเนียนมากกกก ขนาดมีคนโรคจิตแบบผมรอจับผิดอยู่ ยังจับผิดไม่ได้เลย

สิ่งที่เจ๋งอย่างที่สี่คือการเล่าเรื่องซ้ำ….
อ้าว… มันเจ๋งไงวะ ถ้าใครมาอ่านถึงนี่อาจจะงง
คือเรื่องในองค์ที่ 1 ตอนท้าย
จะถูกเล่าซ้ำอีกรอบในตอนต้นขององค์สอง เพื่อให้คนดูรู้ว่าไอ้ที่เราดูตอนท้ายองค์หนึ่งน่ะ
มันเป็นเรื่องที่เล่าไม่ครบ

เหมือนเรื่องมันมี 1 2 3 4 5 6
แต่มันเล่าแค่ 1 3 4 6

แล้วพอเริ่มองค์สอง มันก็เล่าย้อนกลับไปเริ่มจาก 1-6 เลย
โดยที่นักแสดง แม่งเล่นเหมือนอัดเทป เหมือนเดิมแทบจะทุกเม็ด

ชิท… นี่มันละครเวทีนะครับ ไม่ใช่ละครหลังข่าว มึงกล้าทำได้ไงคร้าบบบ

คือมันมีเทคนิคหลายอย่างที่เจ๋งโคตรๆ ซึ่งอาจจะมาจากความอ่อนด้อยประสบการณ์
ในด้านละครเวทีของผมเอง เลยเห็นอะไรก็ตื่นตาตื่นใจไปหมด ฮ่าๆๆ

แต่ต้องยอมรับว่ามันเจ๋งจริงๆครับ

เสียอย่างเดียว…

บทองค์แรกเยิ่นเย้่อมาก
มีส่วนที่ไม่มีประโยชน์ต่อการเล่าเรื่องอยู่สักครี่งหนี่งได้
แถมความตลกก็น้อยมาก

พอมาองค์สอง บทก็กระชับ บทพูดก็ตลก
คาแรกเตอร์ตัวละครก็เปลี่ยนไป จนผมอดคิดไม่ได้ว่า

แม่ง.. คนละคนเขียนแน่นอน

เอาง่ายๆว่า ตัวละครของ”ซันนี่” ในองค์แรก
นิ่ง เข้ม ดุดัน
พอมาองค์สอง กลายเป็นคนตลก กลัวตุ๊กแกไปได้ซะงั้น

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมคิดว่ามันเป็นละครที่ดีมาก
จนปีหน้าคิดว่าต้องซื้อ DVD เก็บไว้เลยครับ