ห้าปีผ่านไป ประเทศเราถอยหลังอย่างไม่น่าเชื่อ

เคยพูดกันถึง ทศวรรษที่สูญหาย ซึ่งเราคิดว่า มันช่างยาวนานเหลือเกิน มันจะเกิดขึ้นจริงหรือ จะมีใครยอมหยุดก้าวหน้าได้นานขนาดนั้น

แต่ที่เป็นตอนนี้ ไม่ใช่แค่หยุดก้าวหน้า แต่มันคือการเดินถอยหลังของประเทศครั้งใหญ่

ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้ เรามีเด็กจบใหม่ที่เงินเดือนเริ่มต้น น้อยกว่าที่เราจบเมื่อ 20 ปีที่แล้วเสียอีก

ไม่น่าเชื่อว่า เราจะมีสื่อมวลชนที่เลือกข้างสุดกู่ คนที่เกลียดฝั่งตรงข้ามจนยอมนั่งลงไปในกองปฏิกูลอย่างไม่แยแสความเน่าเหม็นนั้นเลย

บางอย่างของประเทศนี้ก้าวหน้าได้ดีมาก แต่บางอย่างนั้นยังดีไม่พอที่ทำให้เราไปข้างหน้าได้

หวังว่า ทศวรรษนี้ จะไม่สูญหายไปอีกนะ